Decydując się na montaż okładziny kamiennej, należy zaopatrzyć się w odpowiednie zaprawy klejowe. Teoretycznie można stosować jeden, uniwersalny klej lecz z ekonomicznego punktu widzenia nie jest to uzasadnione. Dokonując wyboru należy uwzględnić następujące aspekty:

 

- rodzaj podłoża, na którym będzie stosowana okładzina;

- rodzaj samej okładziny;  

- parametry okładziny kamiennej tj. ciężar powierzchniowy, wymiary, grubość;

- chłonność kamienia;

- miejsce zamocowania okładziny, zróżnicowanie powierzchni (pozioma – podłoga, pionowa – ściana);

- sposób eksploatacji oraz czy okładzina będzie narażona na duże naprężenia w związku ze zmianami temperatur lu obciążenia np. nacisk spowodowany przez osoby przechodzące.

 

Jako naturalne okładziny kamienne najchętniej stosowane są piaskowce, marmury oraz  granity. W przypadku kamienia z piaskowca przytwierdzonego na powierzchnię pionową, którego grubość zwykle wynosi 3-4 cm, najczęściej stosuje się kleje elastyczne na bazie szarego cementu, zapewniające wystarczającą przyczepność do podłoża oraz samego kamienia. Jednak gdy powierzchnia jest pozioma dopuszcza się zastosowanie kleju półelastycznego, ze względu na mniejsze obciążenia jakim poddawany jest klej. W układzie poziomym głownie siłom ściskającym. W przypadku płyt marmurowych powinniśmy bardziej uważać. Niektóre kleje mogą istotnie oddziaływać na końcową barwę czy też odcień okładziny, należy więc upewnić się czy stosowany klej nie odbarwi marmuru. Poprzez dokonanie wstępnej próby, używając tego samego kleju oraz okładzin, które mamy docelowo zastosować możemy sprawdzić poprawność wyboru kleju. Dlatego w przypadku marmuru najlepszym rozwiązaniem jest klej polimerowy lub wyprodukowany na bazie białego cementu. Powinno to zapewnić oryginalny odcień okładziny marmurowej bez przebarwień i plam. W większości przypadków grubość marmuru jest dość niska i wynosi do 2 cm, a gramatura powierzchniowa jest niewielka, więc z powodzeniem można stosować kleje półelastyczne. Przy zastosowaniu poziomym granitu nie ma tak rygorystycznych wymogów jak dla marmuru, dlatego wystarczającym może być użycie kleju półelastycznego na bazie tańszego, szarego cementu,  natomiast na powierzchni pionowej wymagane jest stosowanie kleju elastycznego.

 

Podstawowa różnica w stosowanych spoiwach do okładzin kamiennych polega na ich elastyczności. Klej elastyczny może być stosowany niemalże w każdej sytuacji, jednak absolutnie bezwzględne jest jego stosowanie w takich przypadkach jak:

 

- duża powierzchnia płyt tzn. większa niż 31x31 cm;

- wysoka masa powierzchniowa;

- stasowanie okładzin na zewnątrz a przez to narażanie ich na duże naprężenia termiczne;

- podłoża narażone na ewentualne drgania.

 

Elastyczność kleju sprawia, że praca podłoża nie przenosi się bezpośrednio na płyty, ale jest kompensowana głównie w warstwie kleju. Uwzględniając wszystkie walory białych klejów elastycznych można stwierdzić, iż są one uniwersalne, jednak aby zoptymalizować koszty można z powodzeniem można stosować kleje pół lub nieelastyczne.